نافرمانی عمر خطاب از دستور پیامبر!!
بخاری با سند خود در باب قول المریض: قوموا عنی از کتاب المرضی،صفحه 5،جزء 4 از عبیدالله بن عبدالله بن عتبه بن مسعود،از ابن عباس نقل نموده است: به هنگام احتضار پیامبر عده ای از مردان ،از جمله عمر بن خطاب در خانه آن حضرت بودند،پیامبر (ص) فرمود: هلم اکتب لکم کتابا لا تضلوا بعده بیاورید تا برایتان نوشته ای بنویسم که پس از آن هرگز گمراه نشوید. عمر گفت: درد بر او غلبه کرده قرآن ما را کفایت میکند. بین افراد نزاع و اختلاف افتاد، بعضی گفتند :بگذارید نوشته ای برایتان بنویسد که پس از آن گمراه نگردید. و بعضی گفته عمر را تکرار می کردند. پس آنگاه که سر و صدا و اختلاف نزد پیامبر بالا گرفت به آنها فرمود:برخیزید.
ابن عباس،همواره می گفت:مصیبت،تمام مصیبت آن وقتی بود که با اختلاف و سرو صدا،بین پیامبر(ص) و آنچه می خواست بنویسد حایل شدند.
این حدیث از احادیثی است که در صحت و صدور آن جای هیچ سخن و تردیدی نیست. بخاری آن را در چند جای صحیح خود نقل نموده در کتاب علم،ص22،جزء 1 و در 6 مورد دیگر و مسلم در صحیح خود در آخر وصایا،آن را آورده است در صفحه 14،جزء 2 - احمد بن حنبل در مسند جزء 1،ص325 از ابن عباس و همچنین سایر نویسنگان سنن و اخبار آن را نقل نموده اند.و از دیگر دانشمندان اهل سنت ابوبکر احمد بن عبدالعزیز جوهری،در کتاب سقیفه چنانکه در صفحه 20،جلد 2شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید آمده است از ابن عباس آورده که به هنگام احتضار پیامبر،مردانی در خانه بودند: عمربن خطاب جزو آنان بود،رسول خدا(ص) فرمود:دوات و کاغذی بیاوردید برای شما نامه ای بنویسم که پس از من هرگز گمراه نشوید. عمر در این موقع کلمه ای گفت که معنایش چنین است :درد بر پیامبر غلبه کرده هذیان می گوید و سپس اضافه کرد «حسبنا کتاب الله »کتاب خدا ما را کفایت می کند افرادی که در خانه بودند اختلاف و نزاع کردند : بعضی میگفتند بیآورید تا پیامبر برای شما بنویسد و بعضی گفته عمر را تکرار می کردند ، پس آن گاه که حرف های ناروا و اختلاف زیاد شد ، پیامبر خشمگین شده ،فرمود: «قوموا عنی» از نزد من برخیزید.
بخاری در صحیح خود در کتاب جهاد و سیر،در باب جوایز وفد ص 118،ج 2 آورده که قبیصه برای ما ،چنین روایت کرده است : ابن عتیبه ،از سلمان احول،از سعید بن جبیر،از ابن عباس آورده است که یوم الخمسین و ما یوم الخمسین ثم بکی حتی خضب دمعه الحصباء:روز پنجشنبه،چه روز پنجشنبه ای! آنگاه ابن عباس آنقدر گریه کرد که سنگ ریزه های جلویش تر شد.سپس اضافه کرد: روز پنجشنبه درد پیامبر سخت شد در این هنگام فرمود: کاعذی بیاورید تا برای شما نوشته ای بنویسم که پس از آن هرگز گمراه نشوید آنگاه به نزاع پرداختند-در حالی که نباید در پیش پیامبر نزاع کرد- در این وقت گفتند «هجر رسول الله» پیامبر عقلش را از دست داده هذیان می گوید.پیامبر (ص) فرمود :«دعونی فالذی انا فیه خیر مما تدعونی الیه» مرا واگذارید،حالی که در آن هستم برایم بهتر است تا آنچه مرا به آن می خوانید.
پیامبر (ص) به سه چیز هنگام مرگ وصیت کرد،فرمود:مشرکان را از جزیرة العرب اخراج نمائید.به هیئت های که به مدینه می آیند ، آنطور که من جایزه میدادم،جایزه دهید.(راوی گفته است:)سومی را فراموش کرده ام. ،سومی که فراموش شده ،غیر از آنچه پیامبر (ص) میخواست برای آنها بنویسد تا از گمراهی نجات یابند،چیزی نبوده است. سیاست،محدثان را به فراموشی آن واداشته است. سایر محدثان این حدیث را مسلم در صحیح خود ،در آخر کتاب وصیت ، آورده و احمد در مسند خود از ابن عباس نقل نموده است ج1 ص 22 سایر محدثان نیز آن را نقل کرده اند
مسلم در کتاب وصیت صحیح،از سعید بن جبیر،از طرق دیگری،آن را از ابن عباس روایت کرده است که گفت: روز پنجشنبه ،اما چه روز پنجشنبه ای سپس اشک از چشمش جاری گردید و دانه های آن همچون دانه های لؤلؤ به بند کشیده از گونه هایش سرازیر گردید،گفت:پیامبر فرمود:
دوات و کتف گوسفندی یا لوح و دواتی بیاوردید تا برایتان نوشته ای بنویسم که پس از آن هرگز گمراه نشوید اما گفتند :«ان رسول الله یهجر» رسول خدا هذیان میگوید احمد بن حنبل در ص 355 ج1 مسند آن را آورده و دیگران نیز نقل نموده اند.
کسی که حول و حوش این مصیبت بزرگ،در صحاح، به مطالعه و تحقیق پردازد میابد: اول کسی که آن روز گفت:«هجر رسول الله» (رسول خدا هذیان میگوید) فقط عمر بوده است . پس از آن، دیگران که با وی هم رأی بودند این حرف را تکرار کرده اند: زیرا،در حدیث نخست(حدیثی که بخاری از عبید الله بن عبدالله بن عتبة بن مسعود از ابن عباس آورده و مسلم و دیگران نیز نقل کرده اند.)که ابن عباس گفته است: افرادی که در خانه بودند به جدال و گفت و گو پرداختند: بعضی می گفتند:( کاغذ آورید) تا پیامبر برایتان نوشته ای بنویسد که پس از آن، هرگز گمراه نشوید.و بعضی سخن عمر را می گفتند: (پیامبر هذیان می گوید) عقلش را از دست داده است.
در روایتی که یکی از مورخین اهل سنت طبرانی در کتاب اوسط ، از عمر آورده آورده است: هنگامی که پیامبر (ص) مریض شد ، فرمود: کاغذ و دواتی بیاورید تا مطالبی برایتان بنویسم که پس از آن، هیچ گاه گمراه نشوید. زنان از پشت پرده گفتند: مگر نمی شنوید که پیامبر چه می گوید؟
عمر می گوید:
شما همان زنان اطراف یوسف هستید(هرگاه پیامبر مریض می شود،چشمان خود می فشارید(گریه می کنید) و هر گاه بهبودی می یابد به گردنش سوار می شوید. عمر می گوید:پیامبر فرمود: آنها را رها کنید که از شما بهترند. «دعوهن فانهن خیر منکم».
آیا این است انجام فرمان خدا و رسول اطیعوا الله واطیعوا الرسول
ما آتیکم الرسول فخذوه ومانهاکم عنه فانتهوا
آنچه پیامبر به شما عطا کرد،بگیرید و از آنچه شما را نهی نمود ،اجتناب ورزید.
مگر عمر نمیدانست که خداوند فرموده: و ما ینطق عن الهوی(3)ان هو الا وحی یوحی(4)
هرگز به هوای نفس سخن نمی گوید(3)سخن او غیر وحی خدا نیست(4)))
آیا این است رعایت این آیه که میفرماید:
و ما کان لمومن و لا مومنة اذا قضی و رسوله امرا ان یکون لهم الخیرة من امرهم و من یعص الله و رسوله فقد ضل ضللا مبینا
هیچ مرد و زن مومن را در کاری که خدا و رسول حکم کنند اراده و اختیاری نیست و هر کس نافرمانی خدا و رسول کند دانسته به گمراهی سخت و آشکاری افتاده است.
اطاعت بی چون چرای عمر!!(سند)